لَمَعاتُ وَجهَکَ اَشرَقَت وَ شُعاعَ طَلعَتَکَ اَعتَلی
زچه رو اَلَستُ بِرَبِکُم نزنی؟ بزن که بَلی بَلی
به جواب طبل الست او، ز ولا چو کوس بلی زدم
همه خیمه زد به در دلم، سپه غم و حشم بلا
پی خوان دعوت عشق او، همه شب ز خیل کروبیان
رسد این صفیر مُهیمَنی که گروه غم زده الصلا
من و مهر آن مه خوب رو، که چو زد صلای بلا بر او
به نشاط و قهقهه شد فرو، که انا الشهید بکربلا
چه خوش آنکه آتش غیرتی زنیَم به قلعه ی طور دل
فَدَکَکتَه و سَکَکتَهُ مُتَدکدِکاً مُتِزَلزِلا
صحبت لاری
