آدمها وقتی بزرگ میشن؛ بجای مداد، با خودکار مینویسند که یاد بگیرند هر اشتباهی قابل پاک کردن نیست!
و من در عجبم که همین آدمها، بجای تلاش برای اشتباهی غیر قابل بازگشت نکردن،
همچون کودکی هایشان بدنبال پاکن جوهری هستند و
فراموش میکنند آن پاکن جوهری ها جز اینکه چهره برگه سفیدشان را زشت و کثیف کند، اثر دیگری ندارد
و همیشه بازگو ی آنست که اینجا اشتباهی داشته ای!
ب
«سـدیـر صـیـرفـی» [1] بـه خـدمت امام صادق (ع) شرفیاب شد و عرض کرد: واللّه مایسعک القعود!، به خدا قسم! در خانه نشستن برای شما روا نیست!». امام (ع): چرا یا سدیر؟ . سـدیـر: بـرای ایـنـکـه دوسـتان و شیعیان و یاوران شما آنقدر زیادند که اگر این جمعیت را جدت امیرالمؤمنین (ع) داشت، دیگران طمع در حکومت او پیدا نمی کردند. امام (ع): شیعیان ما را چقدر تخمین می زنی؟ . سدیر: صدهزار. امام (ع): صد هزار!. سدیر: بلکه بالاتر، دویست هزار نفر. امام (ع): دویست هزار نفر! سدیر: بلکه بالاتر، نیمی از جمعیت دنیا طرفدار شما هستند. امـام (ع): سکوت کردند، آنگاه رو کردند به سدیر و فرمودند: «آیا می توانی همراه ما تا ینبع [2] بیایی؟ ». عرض کردم: آری. امـام (ع) فرمود: «الاغ و استری را آماده کردند، من جلو رفتم که بر الاغ سوار شوم، حضرت فرمود: الاغ را به من بده، عرض کردم: استر برای شما زیبنده تر و محترم تر است. فـرمود: الاغ برای من راحت تر است، من پیاده شدم و حضرت بر الاغ و من بر استر سوار شدم، مدتی راه رفتیم، چون وقت نماز رسید، حضرت فرمود: پیاده شو تا نماز بخوانیم بعد فرمود: اما این زمین شـوره زار است و نماز در آن روا نیست [3] ، دوباره به راه خود ادامه دادیم تا به زمین خاک سرخ رسیدیم، حضرت به جوانی که مشغول چرانیدن تعدادی بزغاله بود، اشاره کرد و فرمود: «واللّه یا سدیر! لو کان لی شیعة بعدد هذه الجدا ما وسعنی القعود». «بـه خـدا سـوگـند! اگر تعداد شیعیان من به اندازه این بزغاله ها بود، نشستن در خانه برایم روا نبود». آنـگـاه پیاده شدیم و نماز را خواندیم، پس از تمام شدن نماز، بزغاله ها را شمردم،(فقط) هفده راس بود [4] ».
[1] سدیر، بالسین المهملة المفتوحة، «تنقیح المقال» سدیر.
[2] «یـنـبـع» نـام مـحـلـی اسـت کـه حـجـاج مـصری از آنجا عبور می کردند و دارای چشمه، و زراعت و نخلستان بوده است.
[3] صـاحـب عـروة الـوثـقـی در امـکنه مکروهه برای نماز می فرماید: «التاسع: الارض السبخة، زمـیـنـی کـه شـوره زار بـاشـد، نـمـاز خـوانـدن در آن کراهت دارد»، (عروة، کتاب الصلاة، باب الامکنة المکروهة).
[4] اصول کافی، 2 /242، «باب قلة عدد المؤمنین».
واژه ی مثنوی از کلمه ی "مثنی" به معنی دوتائی گرفته شده است. زیرا در هر بیت دو قافیه آمده است که با قافیه بیت بعد فرق می کند.
از آنجا که مثنوی به لحاظ قافیه محدودیت ندارد بیشتر برای موضوعات طولانی به کار می رود. خصوصیات مثنوی باعث شده است که داستان ها اغلب در قالب مثنوی سروده شوند. علاوه بر داستان سرایی، برای هر موضوعی که طولانی باشد هم از مثنوی استفاده می شود.
